دوا که نیست کمی مرهمی به دل بگذار
بدون تو شب عالم سحر سراغ ندارد
نگاه نافذ چشمت گوهر سراغ ندارد
مدار گیسوی تو محور قرار فلک بود
که عرش نقطه ی ثقلی دگر سراغ ندارد
نهان مکن ز سماوات، قرص کامل رویت
چنین فروغ درخشان، قمر سراغ ندارد
درون قلب من انگار پر ز توست نگارا
به کُنه آینه چشمی اثر سراغ ندارد
به دردهای دلم دلبرا دوا تو نمودی
طبیبِ زخمِ جنون، این ثمر سراغ ندارد
میان حسرت و ای کاش های وادی عشقم
چه آتشی... که از اول، شرر سراغ ندارد
مزن به تیر قضا دست رد به سینه ی عاشق
جفا که غیر ز خون جگر سراغ ندارد
غم فراق رهایم نکرد و سیل بلا برد
جهان چنین غمِ چشمان تر سراغ ندارد
حمید خان محمدی
ز غم دوری تو شکوه کجاها بُردم...
دل در سیطره ی مهر تو بی پروا شد
عاقلی بود که مجنون دل لیلا شد
خسته و غم زده از روز شب تکراری
ناگهان در سرش از شور و شعف، غوغا شد
دل و دین برد ز خوبان جهان هستی
رخ ماهت که چنین شاه رخ زیبا شد
دیده نوشید می از روی تو و عُزلت جُست
بی جهت نیست که در میکده ات تنها شد
با همان غمزه ی آلوده به شمشیر جفا
منظر چشم تو در خواب شبم انشا شد
تیره و تار غمت بود که از اول بود
تا که آیینه به یک جلوه ی تو شیدا شد
من خسی بودم و در سیل بلا، سرگردان
جلوه کردی و مسیرم طرف دریا شد
متحیر شده بودم که کجا شکوه برم
آخرش دفع بلا در حرم مولا شد
حمید خان محمدی
غروب جمعه...
زخم غروب جمعه چرا کم نمی شود؟!
گویا عمیق بوده که مرهم نمی شود
هشدار داده بوده ام این نکته را به خود
عقل و جنون در آینه با هم نمی شود
بشکن جنون... حصار تَعقُّل به تیر عجز
ایستادن ام به صبر، دمادم نمی شود
با سیل وهم و چالش مُشتی خیال پوچ
صحرای خشک قلب که خُرَّم نمی شود
دل کنده ام ولی همه جا نقش چشم توست
قطع تَعلقات که در دم نمی شود
خوش باش دل به وعده ی دیدار روی او
سیر و سلوک بی تَعب و غم نمی شود
راه عبور از خطرات وصال یار
بی اشک روضه های محرم نمی شود
حمید خان محمدی
لا تصبُ الدِّهر...
حقیقت است که دریای بی کران باشد
به زیر سایه سیمرغ آشیان باشد
مناز بر جلواتِ سلوک، محدودیم
قیود و حد همه زنجیر پای جان باشد
به باد داده نماز و قنوت و اذکارش
دلی که در گرو وصل این و آن باشد
نگفته اند که در سیر معرفت، عارف
ز ابتلای تن و روح در امان باشد
به لوح دهر رقم خورده مبتلا باشیم
قلم به دست شرر بار کاتبان باشد
سماء دهر وسیع است، لا تصبُ الدِّهر
امور ماست که محصور در زمان باشد
نظر به گنبد دوار آستان نجف
برای نفس، بالاتر از جنان باشد
حمید خان محمدی