صحبت با خویش در خلوت بس است...

سیل سیلی جفای شعر بر صورت بس است

این نمایش های مغرورانه ی قدرت بس است

باز هم نعلین عجز از پا در آمد با غرور

پرسه در پس کوچه های وادی حیرت بس است

نیست حد من سخن از صورت و بی صورتی

کلمینی یا حمیرا بایدم، طاعت بس است

ضرب در کثرت شدیم از بس مقیَّد گشته ایم

ادعای سالکی و سیرِ در وحدت، بس است

جاده های انتظارش هم ندارد انتها

گفتن -از دیدار او- با خویش در خلوت بس است

خواستم شعری بگویم از شهنشاه نجف

قافیه آمد به جوش و گفت: ای رعیت، بس است

حمید  خان محمدی