اراده های الهی... چه باک از غم دوری

َبرای دیدن رویت دلم چه طوفانی ست

به اشک... حال و هوای شبم چه بارانی ست

دلم خرابه ی امید وصل رویت شد

بهای عشق غم است و حدیث ویرانی ست

درین زمانه فقط عشق هم کلامم بود

به روی پیکر آن هم نشان پیکانی ست

گُلی که باد بهاری خبر ز بویش داد

خوراک و خواب و خیال و امید گلدانی ست

ز زخم هجر ملالت کشیده ام هر دم

برای چشم تو انگار کار آسانی ست

میان هجمه و پیکار خویش با خویشم

بگوکه زخم به قلبم زدن مسلمانی ست؟

ز دهر، آینه آشفته شد هزاران بار

چنین اراده‌ی تقدیر را چه درمانی ست؟

حمید  خان محمدی