چشمان ترم...

دگر از ماه جمالش، خبرم نیست که نیست

عاقبت بر سر کویش گذرم نیست که نیست 

از همان لحظه ی فقدان و غم دوری او

ذره ای خواب به چشمان ترم نیست که نیست

روشن از نور وجودش همه دنیای مثال

به دم فجر طلوع ش، اثرم نیست که نیست

دم به دم می‌طلبد، پر کشم از شوق وصال

چه کنم... سوخته ام... بال و پرم نیست که نیست

آنچنان شعله زده بر می و میخانه ی عشق

اثر از سوخته های جگرم نیست که نیست

پر کشیده شعف از بام دل خسته ی ما

شوق اگر هست، به جز شوق حرم نیست که نیست

حمید خان محمدی 

همین که گفت اَنا بنُ عَلیٌ اِلحیدر(ع)...

زمین کرببلا پُر ز یاس پرپر شد

فَقطَّعوا بِسُیوفٍ، علی اکبر(ع) شد

همین که گفت اَنا بنُ عَلیٌ اِلحیدر(ع) 

تمام تن، هدفِ ضربه های لشگر شد

عدو ز کینه عمودی، به فرق سر کوبید

میان اهل حرم، ناله ها مکرر شد

به هر کجا نظرش جلب شد، علی(ع) میدید

ز داغ شبه پیمبر(ص) ، پدر مکدر شد

و خَدَّعوا، پدرش بوسه بر لبانش زد

ز غصه چشم ملائک در آسمان، تر شد

عدو نکرد به این اِکتفا، و اَما بعد... 

به روی نیزه سرش، لحظه های آخر شد

حمید خان محمدی 

آسمان کاش بسوزی و بباری یک دم...

دل زهرا (س) از این روضه مکدر گردد

که حسین ش نتوانست حرم بر گردد

آسمان کاش بسوزی و بباری یک دم

تا که لب های علی اصغر (ع) او، تر گردد

در کلنجار نگه داشتن قنداقه

نتوانست حریف تن بی سر گردد

پشت خیمه پسرش را به دل خاک سپرد

چون که پنهان، تن طفلی ز مادر گردد

مادرش گفت ببینم پسرم را... شاید

شب تاریک مرا، ماه منور گردد

حمید خان محمدی 

یک زینب (س) و یک کاروان...

نور چشم همه ای، زینت دوش پدرم

پسرانم به فدایت که تویی تاج سرم

چه قضا و قدری کاش که اینگونه نبود

مانده بر دوش من از رفتن تو، بار حرم

حمید خان محمدی 

خندید پدر تا که زدم حرف برایش

صد شکر، عمو... عمه... در این قافله دارم

چادر به سرم، ارث از این سلسله دارم

شب ها چه قشنگ است، عجب منزل و ماه یی

شَبتاب و ستاره، به نظر چلچله دارم

خندید پدر تا که زدم حرف برایش

شیرینم و از دست عمویم صله دارم

زیبایی مهتابِ شبِ کرببلا هیچ

اما ز خَس و خاک بیابان، گله دارم

بابا ته گودال، وَ ما هم تک و تنها

در پای خود انگار دو صد آبله دارم

بودم به کنارت همه دم، هست به یادت؟ 

حالا چقدر با سر تو فاصله دارم

حمید خان محمدی