گذر زندگی یا یک سفر بی پایان

زندگی بود و سفر کردم و تنها ماندم

تا که از قافله ی عشق تو هم جا ماندم

فکر کن تابش چشمان تو مجنونم کرد

بعد از آن بود که هم سفره ی غم ها ماندم

کاش می شد به کنارت بنشینم یک شب

حبس در خود شدم از ذکر سحر وا ماندم

 چقدر زود گذشت فصل بهار چشمت

باز در حال و هوای شب یلدا ماندم

تَرَکی خورده دلم تا که شکست آینه اش

لیک عمریست که در حیرت و بلوا ماندم

دوست دارم که بفهمند همه عالمیان

که پریشانم و از هجر تو رُسوا ماندم

باز در روضه ی ارباب خیالم پَر زد

در غمِ چشمِ تر و ماتِ به سرها، ماندم

ته گودال به دورت همه سیرآب اما

تشنه لب بودی و من خیره به دریا ماندم

حمید  خان محمدی

من محمد(ص) را دوست دارم

(من تو را بی اثر و معجزه باور دارم

دلخوشی ام فقط این است پیمبر(ص) دارم) 

مرغ مینای صلاتم پر پرواز نداشت

جلوه کردی و من از اَشهد تو پَر دارم

یک قلم آمد و بر دفتر تقدیر نوشت

بنده ی عشقم و از می دو برابر دارم

یا علی(ع) گفتم و عشق از سر خط جاری شد

اشک شوق ایست که در چشمِ منور دارم

و بدانید محال است که تا آخر عمر 

دست از فاطمه (س) و آل علی(ع) بردارم 

شوق یک لحظه زیارت به دلم میکوبد

کشتن شاه صعودیست که در سر دارم

بغض و کینه همه در آل سقیفه پیداست

صبح و شب بر لب خود لعن مکرر دارم 

جبت و طاغوت کنار حرمت در خاک اند

زین جهت تا به ابد فکر مکدّر دارم

اگر آن یوسف زهرا(س) فرج اش حاصل شد

هر دو از قبر برون، بسته مصور دارم

حمید  خان محمدی

_بیت اول از سروده های استاد و دوست عزیزم مصطفی عمانیان

کُلُ خَیرٍ فی بابُ الْحُسین عَلَیهِ السّلام

در بارگاه شاه، گدا را چه حاجت است؟! 

بر خلق عالمِین، کرم ش بی نهایت است

عیسی(ع) اگر به عرش الهی عروج کرد 

یک جلوه ی حسین(ع) برایش کفایت است

یحیی(ع) که سر بریده ی عشق و فدای اوست

آری به جسم و روح، فِنا در ولایت است

غرقِ نگاهِ روی کریمانم آرزوست

بوسه به بارگاه رفیع ش، سعادت است

یک اربعین پیاده روا گشته حاجتم

سوسویِ نور گنبدِ زردش هدایت است

بر نیزه شد ز کین، سر مصباح عالمین

خون بر دل مُخَدّره از این جنایت است

بابُ الحسین(ع) قبله ی حاجات عاشقان

در آستانِ قدسی اش عباس(ع)، رایت است

حمید  خان محمدی

دلتنگ چشمهایش

دلتنگ چشمهایش، بر لب رسیده جان ها

غرق نگاه گشتیم خیره به آسمان ها

درسی گرفته ایم از این روزگار بی رحم

تا قدر گل بدانیم در بین زَرنِشان ها 

تنهاییِ دلم چون دریای پر تلاطم

باران خون چکیده از ناله و فغان ها

کشتی شکستگانیم از دوری ش بسوزیم

هجران او کشیده آتش به آشیان ها

باران زده به باغ عمر گران بهایم

بر سبزی جوانی جاری شده خزان ها

آتش به پر نشسته، ققنوس راست قامت

خم گشته از نگاهِ سنگین این و آن ها

دیگر نمانده حالی بر حال عاشق ما 

جز اینکه سجده داریم بر خاک آستان ها

حمید  خان محمدی

چه روزگار غریبی

به ناله های پر از سوز لاله های غریب 

نبوده مرهمی از خاکِ لاله زار طبیب

چه روزگار غریبی ست، در هوای وصال

که پَر کشیده از این دل، رخ قرار و شکیب 

شب سیاه، ورق زد به روشنایی روز 

طلوع نور محبت، به وقتِ لُطفِ حبیب 

ز دست دیده و دل می کشم به سر فریاد 

خیال منظر چشمش، به خواب کرده نصیب

همیشه مرغ دلم پر کشیده از دوری

در آسمانِ پُر از مِهر آن نگاه نجیب

چنان که در غم دریای اشک او غرقم

پُر آب گشته بیابان، ز گریه های عجیب 

اگر چه حسرت دیدار بر دلم مانده 

غزل به پشت غزل گو، ألیس صبحُ قریب 

حمید  خان محمدی