انتظارها...

بر دوش، کوهی از اثر کوله بار ها

فریاد بی صدا، ز پس آه و زارها

خالی ز رنگ گشته، دگر سو نمانده بر

چشمی که پر شد از شرر زخمِ خارها

حتی ز یوسفِ سرِ بازارِ مصریان

دل برده زلف یار هزاران هزارها

در باغِ پر ز عِطر تو جای ملال نیست

آتش کشیده قاطبه ی گلعزارها

دل شسته ام میان هیاهوی اشک و غم

از مدعی عشق و وفا، انتظارها

گفتم به زیر لب، چه عجیب است روزگار 

دنیا چرا گرفته ز من اعتبارها

ای سینه باش بر تن رنجور و ناتوان

آیینه ای تمام نما از قرارها

حمید  خان محمدی