در محکمه ی خویش نشد تبرئه ی دل

عرق شرم به پیشانی ام از حسرت ها

عاقبت جان دهم از سوز غم غربت ها

در سرم داد ز بیداد و گله پشت گله

چون که نوشیده ام از طعم بد جرأت ها

سخن از محکمه ی خویش که آمد به میان

ناگهان خم شده از شرم، قد حیرت ها

سالها منزجر از قصه ی اعمالم لیک

قلبم آکنده شد از کینه و از نفرت ها

برد کابوس تغافل همه ی عمرم را

سوخت در خواب زمستانی ما فرصت ها

همتم نیست کند خیمه ی عجزم بر پا

کاش جوشد ز کویر دل ما، غیرت ها

حمید  خان محمدی