لیلی دوران

دلبرم رفت و دلم آتش و گریان شده ام

متنفر شدم از خویش و گریزان شده ام

جن و انسان همه در خدمت نیکان اما

خسته از هیمنه ی ملک سلیمان شده ام

رفته آن کس که جز او نیست مرا جان و تنی

فارغ از لذت شیرین تن و جان شده ام

نیست راهی به در خانه ی ما، درب مزن

ناگهان گفت و دل آزرده و حیران شده ام

گفتمش دست بدامان تو ام تاج سرم

رفت آن مونس و من وآله و نالان شده ام

ناله کردم مرو ای شاخه ی نیلوفری ام

نا امید از کرم و رحمت سلطان شده ام

کاش در خواب ببینم که دمی آمده ای

خاطر آسوده در آغوش تو مهمان شده ام

لحظه ی وصل تو و غرق نگاهت مجنون

مات نظاره ی آن لیلی دوران شده ام

حمید  خان محمدی