گذر زندگی یا یک سفر بی پایان

زندگی بود و سفر کردم و تنها ماندم

تا که از قافله ی عشق تو هم جا ماندم

فکر کن تابش چشمان تو مجنونم کرد

بعد از آن بود که هم سفره ی غم ها ماندم

کاش می شد به کنارت بنشینم یک شب

حبس در خود شدم از ذکر سحر وا ماندم

 چقدر زود گذشت فصل بهار چشمت

باز در حال و هوای شب یلدا ماندم

تَرَکی خورده دلم تا که شکست آینه اش

لیک عمریست که در حیرت و بلوا ماندم

دوست دارم که بفهمند همه عالمیان

که پریشانم و از هجر تو رُسوا ماندم

باز در روضه ی ارباب خیالم پَر زد

در غمِ چشمِ تر و ماتِ به سرها، ماندم

ته گودال به دورت همه سیرآب اما

تشنه لب بودی و من خیره به دریا ماندم

حمید  خان محمدی