عرق شرم من از روی سیاهم جاریست

شرمنده ام که مایه ی شرمم برای تو

ما را نوشته اند از اول به پای تو 

نایی نمانده بر دل بی جان و خسته ام

صد مرده زنده می شود از یک نوای تو

هستند انس و جن سر خان محبتت

سرچشمه ی حیات جهان در لوای تو

یک گو شه ی نگاه تو ما را شفا دهد 

درمان شده ست درد همه از دوای تو

ما در احاطه ی غم و اندوه می تپیم 

آخر نشد زَنَم نَفسی در هوای تو

سرمایه ای نمانده به جز جانِ بی رمق

ناقابل است، این تن و جان هم فدای تو

إنا الحسین (ع) آتش عشقی ست در قلوب 

لا تَبرُدُ، شده دل ما مبتلای تو

محشر چه عرصه ای شود از لطف و بخششت

این تازه گوشه ای بُوَد از خونبهای تو

مرغ خیال ما همه شب از غم فراق

پر می زند به محشر کرب و بلای تو 

حمید  خان محمدی